زنان خانه‌دار؛ فراموش‌شدگانی غریب! به گزارش سید محی‌الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار شهر مردم، وقتی به لایه‌های مختلف اجتماعی و بدنه موثر جامعه انسانی خود نگاه می‌کنم، غمی جانکاه وجودم را فرا می‌گیرد؛ گویی عمری‌ست با این رنج مأنوسم و قصد رهایی ندارد. زنان و بانوان خانه‌دار که در جمع خانواده‌های خود نیز غریب و مهجورند و از کمترین امتیازات اجتماعی برخوردارند. آنان عمری‌ست که می‌پزند و می‌روبند و می‌سایند و می‌شویند و در غربت تنهایی‌شان غریبانه می‌گریند. اما به عشق مادرانه خود نسبت به فرزندان‌شان دم نزده و با همه محرومیت‌ها و محدودیت‌ها سر می‌کنند و به خوبی و درستی دیده نشده و مورد تکریم و توجه عوام و خواص قرار نمی‌گیرند.

آنان نه بیمه شده‌اند و نه دریافتی دارند و کلاً کار می‌کنند و پیوسته برای گرم کردن کانون خانواده در تلاش‌اند؛ حال آنکه بسیاری از اینان حتی همسران‌شان هم قدرشان را نمی‌دانند و به آنان توجه نکرده و نیازهای‌شان را درک نمی‌کنند. هرچند برخی‌های‌شان خود را به برخی هنرهای خانگی و جلسات مختلف ادبی و فرهنگی سرگرم و مشغول نموده‌اند، اما بیشترشان خود واقعی‌شان نیستند و در خود فرو رفته‌اند و اغلب وانمود می‌کنند که مشکلی ندارند.

باید ساز و کاری فراهم گردد و زنان خانوار از حق و حقوق اجتماعی‌شان هم باخبر شوند و هم در پی کسب حق مشروع‌شان برآیند. به راستی با چه کار و چه چیزی می‌توان همت و تلاش و کار و صبوری مادران و زنان خانه‌دار ایرانی را جبران نمود؟ حتی زنان کارمند و حقوق‌بگیر دولتی و غیردولتی با دریافت ولو کمترین دستمزدها و حقوق هم از جهات مختلفی شاداب‌تر و آرام‌تر از زنان خانوار با آن همه سختی و درد و رنج‌های بی‌شمارند.

باید بدون احساس ترحم و دلسوزی نسبت به ساحت ارجمند بانوان خانه‌دار، امور زنان نهاد ریاست جمهوری و امور بانوان همه وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های اجرایی نسبت به تبیین حقوق مسلم بانوان خانه‌دار در جامعه ایرانی- اسلامی اقدام و حتی‌المقدور با همفکری دولت و مجلس برخی پیشنهادات و مجوزهای لازم درباره رسیدن زنان ایرانی و خانه‌دارها به شرایط مطلوب زندگی تصمیم‌سازی کنند و نگذارند بیش از این آنان فرسوده و افسرده‌تر گردند.

آری زنان خانه‌دار چه آن‌ها که دارایند و چه آن‌ها که ندارند در هر شرایطی که باشند غریب و مظلومند و نیازمند توجه جدی‌اند و باید به حال و روزشان رسیدگی شود و نباید از این مساله غافل بود. زنان خانه‌دار اگر برخوردار از قانون و مقررات دولتی باشند می‌توانند فضای خانه را شاداب‌تر و صمیمی‌تر کنند.

زنان خانه‌دار در ایران فراموش‌شدگانی غریب و مهجورند که باید زودتر از هر آنچه فکر می‌کنیم و تبعات سوء آن دامان‌مان را فرانگرفته به دادشان برسیم و برای رفاه و معیشت، عشق، هنر و سلامتی، درمان و مصائب پیش روی‌شان برنامه‌ریزی کنیم. ای کاش روزی بنام روز بانوی خانه یا روز زنان خانه‌دار در تقویم رسمی کشورمان ثبت و درج شده بود که در آن روز به بهانه تجلیل از زنان خانه‌دار ایرانی قدری از لطف و مهر و زحمت‌های بی‌دریغ‌شان را ارج نهیم.

در تمام دنیا برای هر قشری قوانین مهم و مفید فایده وضع شده که در جوانی و پیری به دردشان می‌خورد و گره از کارشان می‌گشاید اما بعید می‌دانم زن ایرانی معاصر از حقوق مسلم خود باخبر باشد و در نهایت به آن برسد.