کاشکی جمله خلایق همه شاعر بودند، این همه جنگ نبود!به گزارش سید محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار شهر مردم، شعر و شاعری، گفتمان و تفاهم و دوستی و عشق می‌آفریند. شاعر و ادیب و فعال حوزه فرهنگ و ادب و شعر و هنر، قطعاً تفاوت‌هایی در نوع نگاه، زندگی، تفکر و عملکرد در رفتار و گفتار دارد که بسیاری از مردم فعال در فنون و حرفه‌های گوناگون این روزها از رفتارهای نرم و لطیف شاعرانه بی‌بهره‌اند. اگرچه امروز شعر و شاعری محل کسب و درآمد نیست، یا حداقل از شاعر شدن کسی نتوانسته زندگی مرفهی به هم بزند و با سرودن و خوانش شعر، امورات روزمره‌اش را بگذراند، اما شاعران به دلیل سروکار داشتنشان با شعر و جوهره درونی‌شان که عشق و احساس است و رجوع به عقل و فطرت پاک خود، همه تلاش و همت خود را خواسته یا ناخواسته در خدمت ادبیات، لطافت و زیبایی قرار می‌دهند و آثاری خلق می‌کنند که آرامش و آسایش را با خود به همراه دارند.

از این رو باید نتیجه گرفت شاعران و فعالان فرهنگی، ادبی و هنری به واسطه حضور، فعالیت و گذران عمر و زندگی‌شان در این کارها و برنامه‌ها، به نحوی شده‌اند که خواه ناخواه با مردم به نرمی و مهر و با ادب و متانت صحبت می‌کنند و از پرخاش، کینه، عصبانیت و بدخلقی یا رفتارهای دور از شأن انسانی به دورند. اساساً هرکدام از ما که روز و شب یا ساعاتی از عمر خود را در وادی فرهنگ و ادب، هنر و جلسات نقد ادبی و شعرخوانی سپری کنیم و مشغول خوانش و تفسیر شعر باشیم، مطمئناً در کلام، رفتار، اعمال و نیات‌مان، آثار نیک و جالب توجهی دیده خواهد شد و از هرگونه جنگ و جدل به دور خواهیم بود. به نظر می‌رسد تاثیرات حضور فعالانه در محافل ادبی و مجامع فرهنگی، دوری از خشم و خشونت است.

با شعر، کتاب، علم و فرهنگ که سروکار داشته باشیم، حد و حدود خود را می‌دانیم و به حریم حرمت دیگران تجاوز نمی‌کنیم، در زندگی خصوصی مردم سرک نمی‌کشیم و از اجتماع پیرامونی درس می‌گیریم و با وجودمان می‌توانیم بر دیگران نیز اثرگذار باشیم. اما ملاحظه کنید فرد یا افرادی را که به کل با ادبیات بیگانه و در محافل فرهنگی و ادبی رد پایی ندارند، یا هنوز به فهم و سواد اجتماعی لازم نرسیده و در وادی فرهنگ و ادب غور و تفحص و سیاحت ننموده‌اند و به عبارتی از فرهنگ بویی نبرده‌اند، با خود، خانواده، اطرافیان و کل افراد پیرامونی زندگی، محل کار، کسب و شغل خویش سر ناسازگاری گذاشته و پیوسته در حال جر و بحث هستند.

ای کاش سیاستمداران و مسئولان ارشد کشورهای دنیا با شعر فاخر و با ادبیات ملی و جهانی آشنا و مأنوس بودند تا این همه از جنگ و حمله سخن نگویند. قطعاً از افرادی که دائماً در مکتب حافظ، سعدی و مولانا نشسته و درس‌ها می‌گیرند و می‌آموزند، انتظار فحاشی، بددهنی، توهین و ریاکاری نداریم و در عوض می‌گوییم آفرین و مرحبا بر استادان بی‌چشمداشتی که چنین شاگردان و ادب‌آموزان خوبی را تربیت کرده و به جامعه تحویل داده‌اند. ای کاش همه مردم ما در یک سن و سالی مثل سال‌های میانی عمرشان فرهنگ‌وری و فرهیختگی را ترجمه می‌کردند و به نوعی شاعر می‌شدند و اگر شاعر نباشند، افرادی شعردوست و شاعردوست باشند. شاعران، افرادی نازک خیال، ظریف‌افکار، خوش‌فکر و احترام‌گذارند و در اندیشه مهربانی و مهرگستری‌اند.

لازم است شهرداری‌ها، نهادهای فرهنگی، مدارس و دانشگاه‌ها، فرهنگ و ارشاد اسلامی و دیگر انجمن‌ها و مؤسسات فرهنگی، ادبی و هنری، از جمله حوزه هنری و نهاد تعلیم و تربیت و… شعر و شاعری را در بین محیط‌های کاری و محافل و انجمن‌های ادبی سر و سامان دهند و از آن‌ها بخواهند تا شعر را به فرزندانمان بیاموزند و آن‌ها را از دوران کودکی و نوجوانی تا جوانی، افرادی آرام، دلباخته وطن و عاشق خانواده بار بیاورند. این یادداشت را برای تکریم مقام شعر و ادب و جایگاه والای شاعران در تغییر نگاه و رفتار ما آدمیان به نگارش در آوردم و امید آن دارم که چنین آرزویی برآورده شود.ای کاش خلایق همه شاعر باشند، تا که جنگی نشود؛ تا که با قدرت شعر، خودشان حال و صفایی بکنند؛ از صفای شعر خود یا شعرهای دیگران؛ شهرشان، شهر شعر و معرفت، شهر عشق و عاشقی، شهر مهر و مهربانی سازند و بدانند که شعر کارها بکند، از برای من و تو یا برای من و ما و همه انسان‌ها! چه گوارا مردم که دمادم همه شان شعر بخوانند و بسی شعر بگویند و دمادم بنویسند، دفاتر به دفاتر شعرهای خودشان. یا به دل یا که به اذهان و درون دلشان شعرها را در سکوت سخن و زمزمه‌های لبشان جمله فریاد کشند. کاش مردم یا جماعات به دور از من و ما همه شاعر باشند. مردمان یک به یک از راه بیایند و بخوانند سرود یا که شعری ز خود؛ شاعر و شاعرها را به همه مردم این شهر تقدیم کنند.