نگاهی به ورزش‌های رزمی ایران در هانگژو؛ خوب، بد و قابل‌انتظار،  رشته‌های رزمی ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو، شرایط متفاوتی را نسبت ادوار گذشته این رویداد مهم قاره‌ای تجربه کردند.

به گزارش شهر مردم، نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی در حالی به اتمام رسید که رشته‌های رزمی نتوانستند نتایج ادوار گذشته را تکرار کنند. به غیر از ووشو و کوراش که مطابق انتظار به مدال طلا رسیده و نمره قبولی گرفتند، نمی‌توان برای تکواندو و کاراته هورا کشید و آنها را تشویق کرد. جودو و بوکس نیز همانگونه که انتظار می‌رفت به توفیقی نرسیدند.

از میان رشته‌های رزمی حاضر در هانگژو، ووشو موفق‌ترین تیم بود و توسط افشین سلیمی و یوسف صبری به ۲ نشان ارزشمند طلا رسید. هرچند شکست محسن محمدسیفی در فینال برابر حریف چینی غیرقابل باور بود تا او پس از ۱۳ سال طعم تلخ شکست را بچشد. الهه و شهربانو و منصوریان و شجاع پناهی هم در فینال به چینی‌ها باختند. زهرا کیانی ستاره تالوی ایران نیز یک نقره ارزشمند گرفت.

نگاهی به ورزش‌های رزمی ایران در هانگژو؛ خوب، بد و قابل‌انتظار

در کنار این باید به عملکرد خوب کوراش هم اشاره کرد که تحت پوشش فدراسیون ووشو است. طلای صادق آذرنگ در کوراش موجب شد تا فدراسیون ووشو با سه طلا، نقش مهمی در جایگاه مدالی ایران داشته باشد.

تکواندو یکی از پرامیدترین رشته‌های اعزامی ایران بود که نشانی صلابت گذشته خود نداشت. شکست سه عضو تیم مردان در فینال آنهم در لحظات پایانی موجب شد تا این ورزش برای نخستین بار در تاریخ بازی‌های آسیایی بدون طلا بماند. رشته‌ایی که هرچند تیم‌های ملی آن جوان شده‌اند، اما توقعات از تکواندو بسیار زیاد است و نقره و برنز برایش نمره قبولی نخواهد بود.

کاراته ایران با تاریخی پرافتخار، نتوانست در هانگژو انتظارات را برآورده کند. یک طلا از سوی سجاد گنج‌زاده و ۲ برنز فاطمه سعادتی و سارا بهمنیار دستاورد تیم هشت نفره کاراته ایران بود که از قدرت‌های جهان و آسیا محسوب می‌شود اما امسال نتایجش خوب نبود. تیم مردان ایران نیاز به خانه تکانی اساسی و پایان دادن به حضور چندین ساله برخی بازیکنان دارد و در بخش زنان نیز باید هرچه سریعتر تکلیف کادر فنی و اختلافات مشخص شود.ار

بوکس ایران همچون بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا در هانگژو به مدالی نرسید تا بیش از پیش ثابت شود که این رشته پرطرفدار نیاز به مربی خارجی درجه اول دارد. مربیان ایرانی همه امتحان پس داده هستند و اکنون بهترین فرصت است تا رئیس فدراسیون که خودش قهرمان این رشته بوده، شرایط را برای حضور مربی خارجی فراهم کرده و در کنار او از مربیان جوان و قهرمان‌پرور داخلی استفاده کند.

جودو ایران پس از چهار سال تعلیق در هانگژو حاضر شد و طبیعتا از ورزشی که چهار سال از مسابقات قاره‌ای و جهانی دور بوده نمی‌توان انتظار مدال داشت.

با این حال از بوکس و جودو توقع می‌رود با اجرایی شدن برنامه‌هایی که برای نگاه ویژه به رده‌های سنی پایه دارند، از سال آینده در ریل مدال‌آوری قرار بگیرند.

جوجیتسو نیز دیگر رشته رزمی بود که با دو نماینده در هانگژو شرکت کرد و کاملا قابل پیش‌بینی بود که به مدالی نمی‌رسد. جوجیتسو ایران در بخش مبارزه از بهترین‌های جهان است اما در نوازا (خاک) هیچگاه حرفی برای گرفتن نداشته و مسابقات جوجیتسو در بازی‌های آسیایی نیز تنها در بخش نوازا برگزار می‌شود.

با تمامی این تفاسیر انتظار می‌رود تمامی فدراسیون‌های رزمی با برگزاری جلسات کارشناسی و برنامه‌ریزی شرایطی را فراهم کرده تا دوباره به شرایط مناسب خوب بازگشته و عصای دست ورزش کشور باشند.