رفتگرانی که دیده نمیشوند!به گزارش سيد محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار شهر مردم، در میان این همه مناسبتهای ملی و جهانی مندرج در تقویمهای رسمی ایرانی و خارجی روزی هم بنام روز جهانی رفتگران(۱۷ ژوئن هر سال) در تقویم میلادی ثبت است که در ایران برابر با ۲۸ خرداد ماه هر سال میشود اما گویی کسانی به این مناسبت در کشورمان یا توجه ندارند و اهمیت نمی‌دهند و یا در نهایت با پیام تبریک و تشکری نه چندان گرم و غیر رسمی یادی از این مناسبت در فضای مجازی توسط آنها که خود را متعهد در برابر اقشار جامعه می‌دانند گذاشته و دیده می‌شود.

واقعیت این است که رفتگران نقش اول جریان بهبود بهداشت و پاکیزگی شهرها ومناطق مسکونی در تمام دنیا هستند.رفتگران انسانهای ساده ،بی آلایش و نیازمند اما سربلند و عزتمندانی هستند که شهر و محیط مسکونی و محلات و مسیرهایی که برای نظافت شب یا روز به آنها سپرده شده را با جان و دل و با تلاش و کوشش بسیار تمیز و پاکیزه نگه میدارند تا مردم شهروند و مسافران از دیدن این همه پاکی و پاکیزگی شهرهای کشورشان لذت ببرند .قطعا این بزرگواران که در طول شبانه روز سر و کارشان با خاک و زباله و بسیاری دیگر از آلودگیهای محیطی میباشد ممکن است در دراز مدت در حین انجام خدمات صادقانه و بی منتشان دچار  انواع بیماری و درد و عفونت ریه یا عوارض دیگر بدنی گردند. اینجاست که شهرداری باید به عنوان نهاد متولی و سرپرست امور رفتگران و شرکتهایی که به جذب این افراد اقدام و قرادداد هایی با شهرداریها دارند به فکر بیمه درمانی و رفاه و حقوق آنان باشند و از این قشر عزیز و زحمتکش تشکر و قدردانی واقعی بعمل اورند.در بین رفتگران شهر و شهرداری انسانهای فهیم،باسواد،هنرمند و وظیفه شناس نسبت به مردم و کشور و شهر و محله خود فراوانند و امانت داری انان و برگرداندن اشیای گم شده یا وجوه و اشیای قیمتی که به اشتباهی در زباله ها رفته و آنان به صاحبانشان برگردانده اند زبانزد خاص و عام است. آنان اگر چه در بحث حقوق و دستمزد ها به حق قانونی خود نرسیده اند اما همواره دست پاکی اشان را حفظ کرده و نان از عمل و دسترنج خویش خورده و میخورند.به راستی تصور کنیم شهرمان را که یک یا دو روز از وجود رفتگران و نظافتچیان تهی و محروم گردد آنوقت ببینیم چه بر سر ما و شهر ما می‌آید و حشرات و حیوانات موذی با ما چه خواهند کرد. قطعا بعد از سه روز و کمی بیشتر مردم شهرها ی بدون رفتگر از شهر و محل سکونت خود پا به فرار گذاشته به جایی میروند که انواع بیماریها و آلودگیها جانشان را به مخاطره نیندازد. با این همه نیازی که ما شهروندان به رفتگران عزیز و مهربان داریم اما رعایت حالشان را نمی‌کنیم و آنان را کمتر تجلیل و تقدیر و تکریم می‌کنیم.

حق این است که در کاهش تولید زباله سهیم باشیم و زباله های خانه و محل کسب و  کار و شهر و دیارمان را تفکیک کرده تا انها را کمتر به زحمت بیندازیم.فرزندانمان را اموزش دهیم که در کوچه و خیابان زباله نریزند و از داخل خودروها زباله به بیرون پرتاب نکنند و چهره زیبای شهرمان را با ذباله های ساختمانی زشت نکنیم و با این کارها به محیط زیست اطرافمان صدمه نزنیم.

باید قدر رفتگران و پرسنل سازمانهای خدماتی شهر داری از جمله قدرکارکنان پسماند را بدانیم و به آنان احترام گذارده و هرکاری که رضایت خاطر آنان را جلب نماید انجام دهیم. باور داشته باشیم شهری که رفتگرانش لبخند بر لب دارند و اراده ای برای کار و تلاش در چهره‌شان مشاهده می‌گردد مردمان آن شهر هم قطعا افرادی سر زنده و پویا و خوشبخت و مهربانتر خواهند بود.